Ja, deze titel klinkt niet zo enorm positief en dat is helaas ook zo. De fysio kwam vorige week helaas met minder goed nieuws... mijn shinsplints blessure was toch een stuk heftiger aan het ontsteken dan we dachten (of als ik eerlijk ben zal ik maar toegeven dat ik het er misschien een beetje zelf naar gemaakt had...)
Hoe dan ook, of ik nou op alweer op ga biechten dat ik een grote eigenwijs ben of niet, ik moest nu toch echt kennismaken met de "hold button".
'Madelon, je mag komende week niet hardlopen en daarbij komt ook nog eens een diclofenac kuurtje van een week.' Bammer! Ja, echt bammer!
De mooie andere kant van dit trieste verhaal is echter wel dat deze intense herstelweek als doel heeft, dat ik 16 mei alsnog de 10km Niké Womens Race mag gaan lopen.
Maar niet zonder voorwaarden...
Zo móet mijn scheenbeen over een week ook daadwerkelijk vooruitgang hebben geboekt, ik mag sowieso geen pijn hebben in rust of bij wandelen én ik móet nieuwe hardloopschoenen kopen!
Na een analyse van mijn huidige (goedkope) hardloopschoenen bij Runnersworld Rotterdam Centrum bleek namelijk al gauw dat daar eigenlijk vrijwel zeker de oorzaak lag van mijn blessure. Kortom, die nieuwe schoenen moeten er komen, wat budget-technisch als student toch even puzzelen is maar dat komt vast wel goed.
Mocht ik aan al deze voorwaarden voldoen, dan mag ik de resterende 2,5 week tot aan de race gaan trainen als een malle... wat eigenlijk vooral lange afstanden lopen wordt, aangezien ik sinds maanden niet verder gekomen ben dan 7,0 km door de blessure.
Nee het klinkt niet echt ideaal, maar ik heb goede hoop. Ik houd me momenteel braaf aan mijn rustweek en slik ook braaf mijn medicijntjes. Alles voor dit goede doel!
Wel vrees ik of ik mijn streeftijd van binnen de 60:00 min ga redden. Misschien moet ik mijzelf in de tijd die ik nog heb maar gewoon gaan focussen op het lopen van de afstand zelf (maar dan stiekem nog steeds zo snel mogelijk natuurlijk...)!
Trainingsweek 3 & hello hold button
Om toch nog even een beeld te geven van waar het mis ging...
In week 2 liep ik op zondag nog een heerlijk 5,0 km rondje wat eindigde met een laatste kilometer in volle sprint. Na die ronde voelde ik al klachten aan mijn blessure, maar toch besloot ik om de dag erna weer samen met mijn hardloopmaatje te gaan trainen. Het zou een rustig rondje worden met afwisselend wandelen en hardlopen maar zelfs dat bleek die dag te heftig. De hele 4,5 km heb ik op mijn tanden moeten bijten en besefte ik dat ik nu echt wel te ver ging. Daar heb ik van geleerd, echt waar!
Verderop in die week liep ik nog een ronde van 7,0 km omdat ik vond dat er qua afstand toch wel even vaart in gezet moest worden, mocht ik die 10km ooit weer willen lopen. Het was een zware ronde, met de benodigde klachten.
Kortom, het waren deze week 2 rondjes waarbij ik niet met een voldaan gevoel terugkwam & een fysio bezoekje die voor een andere wending zorgde: the hold button.
Maar ik heb in ieder geval besloten eens een keer niet zo eigenwijs te zijn en te luisteren, zodat ik alsnog die 10km run hoop te gaan knallen!
Een rustig weekje, wat betreft hardlopen, is dus op dit moment aan de gang. Maar wát kriebelt het toch! Op naar volgende week!
PS. Ik ben dus zeker geen goed voorbeeld. Lees dit artikel dan ook vooral als reminder hoe je het níet moet doen, wees niet zo eigenwijs! Wie weet leer ik er zelf ook nog wat van onder het mom "zelfbewustwording".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten