Dat is het eerste wat in me opkomt! Op dit moment - the day after - lig ik na een veel te kort nachtje nog heerlijk lui in bed bij te komen en laat ik alles nog eens over me heen komen. Wat was het leuk! Stuiterend werd ik (veel te vroeg) wakker, benieuwd naar de officiële eindtijd en ik had een knorrende buik. Ik kan nog lopen merk ik, dat is een meevaller. Ik voel me eigenlijk best goed, er stroomt volgens mij gewoon nog adrenaline door mijn lijf! Een ontbijt op bed met een kopje thee wordt door mam gebracht (ah!) en ik geniet nog even door.
Net als vorig jaar, was het ook dit jaar weer een topevenement! Het is onwijs groots opgezet, alles is een soort overweldigend. Het moment dat je het Olympisch Stadion binnenloopt beginnen de kriebels te komen, je ziet ál die vrouwen in állemaal hetzelfde shirt lopen. Er zijn hier 6023 vrouwen met maar 1 doel: die 10 km knallen!
Van te voren is er genoeg om je nog mee te vermaken, allerlei standjes, "winkeltjes" en ook een fysio was aanwezig voor een laatste voorbereiding. Toen ik dat zag, besloot ik daar nog maar even langs te gaan. Mijn shinsplints blessure was de laatste dagen niet zo veelbelovend, mijn scheenbeen zeurde de hele dag en nee, dat was geen goed teken. Eenmaal aan de beurt bij de fysio vertelde ik mijn klacht en na 1 duim op mijn scheenbeen gezet te hebben sprong ik 10 meter de lucht in. Hij keek me aan en vroeg me of ik écht die 10 kilometer wilde gaan lopen?! Ja. Ja! Geen twijfel over mogelijk. Hier leef ik al zolang naar toe, ik ben er nu... ik ga toch niet opgeven! Jep, eigenwijs. Maar geen haar op mijn hoofd die nu ging afhaken!
De fysio masseerde mijn kuiten los (probleem 2: stijve kuiten) in de hoop dat die niet óók nog klachten ging veroorzaken. Pijnlijke massage, maar achteraf een hele goede keus.
Om half 9 begon de warming-up met allerlei dance-moves, hartstikke leuk maar in mijn hoofd zat ik vol spanning.. zou ik die 10km wel kunnen uitlopen? En tsja, die eindtijd kriebelde toch. Oké, ik had in principe 1 doel: uitlopen. Maar voordat ik veel blessureklachten kreeg wilde ik deze run het liefst binnen het uur lopen. Dit streven heb ik echter achter me gelaten toen de shinsplints de kop opstaken. Maar vlak voor me staan pacers, 60 minuten pacers zijn het. Als ik die nou weet te volgen, misschien lukt het me dan toch?
Rond kwart over 9 mogen we dan, gaan met die banaan! Ik doe mijn oortjes in en sluit me af van de wereld. Ik zie heel veel toeschouwers langs de weg, ik zie ze juichen en klappen. Even doe ik een oortje uit om het te horen en ik krijg kippenvel, wat is het toch gaaf!
5 kilometer lang loop ik in de flow van de pacers, die zo'n 50 meter voor me lopen: splittijd 30:07. Het gaat best goed dus, als ik dit volhoud kom ik misschien nog sneller binnen dan ik ooit verwacht had! Vanaf kilometer 7 krijg ik het zwaar, mijn kuiten voel ik en die shinsplints, ja.. daar zal ik het niet over hebben. Opgeven is geen optie, dus ik loop door. De pacers verdwijnen langzaam uit mijn zicht, voor nu rest er nog maar 1 doel: 10km uitlopen. Ik denk niet meer na, het enige wat ik doe is mijn linkerbeen voor mijn rechterbeen zetten en dat tot ik de finish bereik. Op een gegeven moment kom ik langs het 9km punt, ik doe mijn oortjes uit en luister naar alle toeschouwers die juichen en klappen! Ik zie het stadion in de verte en hoor een Afrikaanse drumband spelen, oh wat motiveert dat. Ik zet een stapje harder, terwijl dat eigenlijk niet meer gaat. Maar ik probeer het in ieder geval! Ik ren het Olympisch Stadion binnen en mag nog een halve ronde over de atletiek baan rennen, wat is dat tof! En ja hoor, daar is de finish!
Wat een ontlading, wat een gevoel, wauw!
Kortom. Wat was het leuk.
#WERUNAMSTERDAM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten